01/19/2003: "The Pianist"

Sala byla malutka, moze z 75 miejsc. Maly ekran, niewygodne fotele, ale teraz juz tylko w Mont Claire graja ten film wiec nie ma co narzekac :). Muzyka niesamowita, w koncu Chopin chociaz nie tylko, nastroj tez, i ogolnie film robi wrazenie mimo pewnych niedociagniec a moze raczej celowego znieksztalcenia prawdy. Bo czys naprawde zycie w Warszawie do 1942 roku bylo tak sielankowe jak by moglo sie wydawac? Gdy Szpilman wydostaje sie z Getta co widzi? Sloneczna Warszawe, sliczne dziewczyny w slonecznych, letnich, zwiewnych sukienkach, w butach na obcasach i zgrabnych kapelusikach, stragany pelne wielkich jak patelnie bochenkow chleba ... kwiaty w wazonach, jablka w krysztalowych wazach w salonie z palma o rozlozystych lisciach ...

Duza zaleta jest fakt, iz jest to byc moze pierwszy film dla widowni amerykaskiej, w ktorym faszystowskie swnie sa faszystowskimi swiniami a nie gentlemanami wrazliwymi na piekno i na krzywde ludzka.

Co rowniez Beatka zauwazyla, ze wspomniane jest w filmie, czego wczesniej byc moze niewielu amerykaninow czy tez nawet zydow nie wiedzialo, ze polakom pomagajacym zydom grozila smierc. Nie bylo ceregieli. Albo zyd albo Ty.